Hennie Toussaint is een leerkracht van basisschool het Galjoen in Den Haag. Hij schreef zijn ervaringen op over de Regio Juniorenkampioenschappen (RJK) Zuid-West die afgelopen weekend bij DKC plaatsvonden. Aan dit toernooi deden tien meisjes mee waaraan hij training geeft. Dat is allemaal in samenwerking met DKC tot stand gekomen.

 

Mijn advies was: ga maar los, leer, maar wees trots op elk punt dat je scoort. Want veel zullen het er niet zijn...

De juniorenkampioenschappen regio zuid-west was in onze ogen een strijd der gladiatoren. Maar dan in een sporthal. Voor ons waren dat een soort van mini Universal Soldiers met rackets. En er kwam stoom uit. Badminton Stigs. Zo zagen we ze ongeveer.

Want laten we wel wezen, daar stond alleen de top van Nederland. Jumpsmashende luiers, die tijdens het inslaan de geluidsbarrière proberen te halen. Dat idee.

Althans, dat leken ze. In feite waren het gewoon kinderen. Maar wel kinderen die een racket beheersen alsof ze er ook mee eten. Maar dat was eigenlijk het enige gevaar.Als je geaccepteerd had dat je zou worden onthoofd kon je niets anders concluderen dan dat er voornamelijk enorme sportiviteit achter de maskers van die ninja's zat.

Wij als nieuwkomers werden warm onthaald door vele aanwezigen, waaronder de voorzitter, actieve vaders en natuurlijk de spelers. Ze werden alom gerespecteerd, er werd zeer netjes gespeeld en er werd voornamelijk rekening gehouden met hun niveau. Het was soms ontroerend om te zien hoe ze tijdens de wedstrijd nog uitleg kregen van die soms zeer jonge, maar zeer fanatieke topspelers. Dat waarderen we allemaal enorm en daarmee is het gemoedelijke karakter van het badmintoncircuit meteen duidelijk. Een diepe buiging!

We waren er al snel achter. Dit zijn de allerbesten en wij konden een metinkje starten. Waar we staan op dit moment was al vrij snel duidelijk. Toch, ondanks het niveau van deze kindsoldaten groeide ons zelfvertrouwen door slechts te verliezen met scores als 14-21 en 19-21. En zelfs een setwinst...

Natuurlijk, na de wedstrijden compleet aan diggelen maar wat een trots hier. They did it. Ze hebben laten zien wat we allemaal hoopten, dat we klaar zijn voor de competitie.

Dave en het bestuur van DKC, even een zeer gemeend bedankje is wel passend lijkt me. Jullie hebben nu al te veel voor deze meiden gedaan om de sport toegankelijker te maken. Waarvoor mijn enorme dank. Ze hebben de smaak te pakken en zijn klaar en gemotiveerd om DKC een eer te bewijzen in de opstartcompetitie. We mikken in ieder geval op hoge ogen...

Iedereen, hartelijk dank voor de leuke lessen!

Bijschrift bij foto: Een bordje om d'r nek met daarop: 'buiten dienst', dat miste ik nog.