Joey Gardien namens de supporters:

Toppers van team 1,

''Bedankt, en we zullen het nooit, nooit vergeten!''

Dat waren de legendarische woorden die coach Rinus Michels uitsprak na het winnen van het EK voetbal in 1988. Helaas was ik toentertijd nog niet geboren. Toch denk ik dat ik, en velen anderen met mij, na zaterdag ook met zo'n dergelijk gevoel rondlopen als miljoenen Nederlanders in 1988.

Ik herinner me nog een jaar of vier geleden. 'We' speelden voor het eerst sinds tijden weer Eredivisie. Hoewel we een paar jaar moesten strijden voor lijfsbehoud fantaseerde ik weleens over hoe het zou zijn als DKC kampioen zou worden. Onrealistisch, dacht ik toen. Tot twee jaar geleden. In een voorwoord voor het Magazine in 2012 schreef ik het fictieve artikel over het binnenhalen van de landstitel. Een paar maanden later was dat bijna werkelijkheid. Amersfoort was net een maatje te groot. Maar iedereen hoopte en wist stiekem ook ergens: heel snel gaan we wel kampioen worden!

Vorig jaar was een minder seizoen, mede door blessures. Maar dit seizoen moest het gebeuren. Mark, Ginny en Dennis bleven DKC nog een jaar trouw voor het ultieme doel: de titel pakken. We wonnen en wonnen maar. Het begon zelfs 'gewoon' te worden. Succes went snel, bleek aan de soms matige belangstelling voor de wedstrijden. Ook ondergetekende was daar debet aan. Vanaf de busreis naar Roosteren begon het echter weer te kriebelen, kampioenskriebels.

De play-offs tegen Amersfoort braken aan. Ik had er een beetje een hard hoofd in. Yao Jie, Eric Pang. Niet de minsten. Maar het vertrouwen groeide. We hadden weer een Kwibus vol gekregen voor de reis naar Amersfoort. Toen we daar op de tribune gebroederlijk onze bekende liederen ten gehore brachten, kreeg ik weer ouderwets kippenvel. De D-side schreeuwde zich weer helemaal schor voor een optimaal resultaat. Godzijdank haalde Daisy en Mark nog een derde punt voor ons binnen, waardoor bij iedereen de hoop op een goede afloop in de thuiswedstrijd sterk aanwezig was.

En wat een wedstrijd werd dat. Zelden heb ik alle spelers van DKC zo op de toppen van hun kunnen zien presteren als die zondag het 't Zandje. Ongetwijfeld ook dankzij de support vanaf de zijkant. Ik heb nog nooit zoveel mensen tegelijk in 't Zandje gezien. Toen Michiel en Veerle het winnende punt maakte, barstte er ongekende vreugde los. Echter een belangrijk verschil met twee jaar terug: we moeten nog een wedstrijd winnen: de finale!

Die twee weken vóór de finale waren zenuwslopend. Constant was je ermee bezig. Shirt en sjaals regelen, berichten over de bus op Facebook, spandoeken maken, opblaasooievaars huren en nog veel meer om op te noemen. We wilden de optimale randvoorwaarden kweken om jullie naar de titel te loodsen. Vrijwel elke vrije avond stond ik het teken van de finale. De spanning werd met de dag groter en groter.

Zaterdag was het dan eindelijk zover. Ppff, wat waren we nerveus. Het moest nu gebeuren! Geen excuses. En wat een dag werd het. De busreis begon nog een beetje tam, maar toen de Maaspoort in zicht kwam ging iedereen uit z'n plaat. De stoet naar de hal gaf een ongekend, onoverwinnelijk gevoel. Toen we eenmaal de tribunes hadden bestegen, werd dat onoverwinnelijke gevoel nog sterker. Niemand verslaat DKC, niemand verslaat de D-side!

Gelukkig dachten jullie daar precies hetzelfde over. Wat een geweldige partijen waren het. Wederom speelde jullie op de toppen van jullie kunnen. Het kon niet meer fout gaan, hoewel de twijfel bij de mix een beetje toesloeg. Maar dankzij een fantastische inhaalrace van Veerle en Michiel grepen we toch die beker. Uitzinnige euforie. Den Bosch werd tijdelijk omgedoopt tot Den Haag en de Kwibus en de Drop Inn werden later tijdelijk omgedoopt tot feestcafé. Jullie maakten je eigen droom waar, en ook die van vele andere DKC'ers. KAMPIOEN!! Dennis vond het ongemakkelijk om als held gezien te worden. Niet zeuren Den, want voor ons zijn jullie inderdaad helden!

Via dit mailtje wil ik jullie dan ook bedanken voor dit prachtige seizoen en vooral de prachtige finale. We hebben de badmintonwereld laten zien dat we niet alleen de beste club van Nederland zijn, maar ook de mooiste. Na zaterdag pink ik nog steeds traantje weg bij het zien van de vele filmpjes en foto's. Ik, en iedereen die zaterdag aanwezig was, is er trots op om DKC'er te zijn. En die trots hebben jullie ons geschonken.

Dus nogmaals, bedankt! Enne.. laten we het seizoen nog mooier maken door ook de beker en de Europa Cup te pakken. ;)
We zullen het nooit, nooit vergeten!